भोक भाइरस
भित्तामा छुन्डाइएको रेडियोले निरन्तर समाचार भनी रहेको छ। कोरोना सङ्क्रमितको सङ्ख्या ९ हजार नाग्यो रे मृत्यु हुनेको सङ्ख्या २५ पुग्यो अरे सरकारले लकडाउन अझै कडा बनाएको छ घर बाहिर निस्कनेलाई जो कोहिलाई प्रहरिले पक्राउ गर्छ अरे म यहि समाचार मेरा साना ३ नावालक सन्तान र श्रीमति सग खुट्टे खाट माथि बसेर सुनी रहेका थियौ।
कान्छी छोरी भोक लाग्यो भन्दै रोइरहेकी थिइन भर्खर
एक मुठी चामलको जाउलो पकाएर खुवाए पछि मज्जाले आमाको काखमा रमाउदै छिन । अर्का छोराछोरिको अनुहार हेरे फिक्का फिक्का हरियालि महिना मै पनि
चैतको सुखापन जस्तो । श्रीमतीको अनुहार हेरे चिन्ताहरुको भेल उर्लेर बाढी आइरहेको थियो।
साझ पर्न सुरु भएको थियो। सबको भान्छामा खाना पकाउने तयारी हुदै थियो तर हाम्रोमा तयारी केही थिएन । के पकाउने तयारी गर्ने?? चामलको बोरा रित्तो छ। तेल नुन मसला सबै रित्तिएको छ। भएको एक मुट्ठी चामल पनि अगि जावलो बनाएर छोरिलाई खुवाइ सकेउ। हामी संग भएको भनेको तनाब थियो कास त्यो तनाब पकाएर खान मिल्यो भने ।
श्रीमती के पकाउने भन्ने भाबले म प्रती हेरिरहेकि थिइन छोराछोरि भोक लाग्यो भन्ने भाबमा नियाउरो अनुहार लागाएर आखाले के खाने भन्ने प्रस्न गरिरहेका थिए। उफ्फ सबै जनाको आसा म माथी नै थियो। लाचार भएर कुनै प्रस्नको उत्तर दिन सकिन । एक छिन एकान्तमा सोचेर बसिरहे एक्कासी मनमा यी समस्याको एउटै समाधान भेट्टाए । म संग अरु कुनै बिकल्प थिएन । आफुले सक्ने जति सबै गरेकै हो सधैं गरिरहेने काम रोकिए पछि चार ३ महिना बेरोजगार भए बिहान कमाएर बेलुका खानु पर्ने मान्छे म । मैले ३ महिना कल्पना पनि गर्न नसक्ने समय थियो।
३ महिना त दाताहरुले राहत दिएका थिए र जसो तसो पुर्याएर कटाएका थियौ अब कसैले पनि राहत दिन सक्ने अवस्थामा थिएन्न। संक्रमण बढदो क्रममा थियो। 5 दिन देखि बुढा बुढी भोक्कै थियौ। बच्चाहरुलाइ थोरै जावलोको भरमा बचाइ रहेका थियौ। श्रीमती बिमारी थिइन लकडाउन पछि उनले सेवन गर्ने औसधि रोकिएको थियो। उनी दिन दिनै थलिदै गएकी थिइन ।
मैले सके जति सबै ठाउँमा कामको खोजी गरे कतै फेला पार्न सकिन। घरमा खाने अन्न थिएन श्रीमती झन थलिदै गैरहेकी थिईन। घरबेटिले ३ महिनाको भाडा दिन दिनदिनै दबाब र मानसिक तनाब दिई रहेका थिए।
जताततै कोरोना भाइरस र रुकुम हत्या काण्डको मात्रै चर्चा चलिरहेको थियो सरकार कोरोनाको औषधि खोजिरहेको थियो। सरकार कोरोना भाइरस बाट बचाउन भोक भाइरस फिजाइ रहेको थियो।
सडक सुन्सान थियो फाट्टफुट्ट गाडी ओहोर दोहोर गरिरहेका थिए। म संग
केही दिन देखि काम खोज्न जादा प्रहरिले पटक पटक लाठिले हानेर घाइतेनै बनाइदिएका थिए । त्यही भएर त्यो साझ ज्यान निकै दुखेको थियो । मनमा तनाब थियो बाहिर सिरसिर हावा चलिरहेको थियो ।सोचे
यदि हावा र तनाब खाएर मान्छे बाच्ने हुदो हो त कोहि पनि गरिब भोकै मर्दैन्न थिए होला। ती अबोध सन्तान र निर्दोश श्रीमती जो मलाई हरकुरामा साथ दिन्थिन। उनिहरुको मासुम अनुहार आखामा घुमिरहयो ।
एक्कलै रुनु सम्म रोएर अनि एउटा् निर्णय गरेर फर्किए।
घर फर्कदा श्रीमती र छोराछोरी मेरै प्रतीक्षामा रहेछन भान्सामा तातो पानी पाकेछ। हामिले तातो पानी पियए सुत्यौ। छोरा छोरी सुतेको केही छिनमै निदाए म र श्रीमती भने निदाउन सकेनौ । सोचे कास कोरोना हामिलाई लागेको भए अस्पतालमा सरकारले खान त दिन्थ्यो । मैले हाम्रो पीडा सहन सकिन हामी संग अब एउटा बाहेक अरु बिकल्प बाकी थिएन । छोराछोरी निदाइ सकेका थिए म श्रीमती कहिले निदाउलिन भन्ने प्रतीक्षामा थिए। श्रीमती मलाई यस्तो नजरले हेरिरहेकी थिइन कि हाम्रो यो हेराइ नै अन्तिम हो। ऊनी हेर्दा हेर्दै निदाईन अनि पहिलो चोटि श्रीमती निदाएको मौका पारेर श्रीमतीको हत्या गरे र त्यस पछि ३ सन्तानको घाँटी थिचेर हत्या गरे त्यस पछि आफै पासो लगाए। तर म पासो लाग्ने बेला बिहान भैसकेको थियो घरबेटिले राती मध्यरातको हल्ला खल्ला सुन्नु भएछ । र के भएको राती भने सोध्न बिहान आएर बोलाउदा कोहि नबोले पछि झ्यालबाट
हेर्नू भएछ । र ढोका फुटाएर मलाई बिहोस अवस्थामा अस्पताल ल्याउनु भएछ। डाक्टर साब म मर्नु पर्ने मान्छे हो मैले मेरो सबै परिवारलाई मारिसकेको छु अब म मात्रै मर्न बाकी हो बिन्ती मलाई कहिले नबिउझिने दवाई दिनुहोस । म बेहोसिमै बोलिरहेको रहेछु वरिपरि प्रहरी र डाक्टरहरुको भिड रहेछ।
सबैका आँखा रसाइ रहेका थिए । मेरो कुरा कसैले मानेन्न । केही समय पछि प्रहरीको ठूलो मान्छेले जवानलाई मलाई हतकडी लगाउन आदेश दियो।
मलाई अस्पतालबाट अनुसन्धानको लागि हिरासतमा राखियो । धन्न भोकै भने राखेन टन्न खान दिएको थियो । धेरै दिनको भोक थियो पेटमा । खाना पनि निकै खाएछु।
अब म एउटै कुराको खोजिमा थिए एकान्त र एक्लै
। आखामा श्रीमती र ती अबोध सन्तानको याद आइरह्यो पिडाको सिमा रहेन। यदि खाने कुरा भएको भए मेरा मुटुका टुक्राहरु संग आज म रमाइ रहेको हुन्थे। साझ पर्न लागिरहेको छ मैले खोजेको समय हिरासत भित्र आज मिलेको छ । अब को केही समय पछि म मेरि श्रीमती र सन्तानहरुको साथमा बादल पारिको देशमा संगै हुनेछु।
अभिराज खाती अन्जान
